H νόσος του Graves περιλαμβάνει την κλινική εικόνα θυρεοτοξίκωσης (κλινικός υπερθυρεοειδισμός), βρογχοκήλης (διόγκωση του θυρεοειδούς), εξόφθαλμου και προκνημιαίου μυξοιδήματος.
Η επίπτωση της νόσου υπολογίζεται σε 1/500 άτομα κάθε χρόνο και είναι συχνότερη στις γυναίκες.
Η αιτιοπαθογένεια της νόσου αφορά στην ενεργοποίηση αυτοάνοσου μηχανισμού για την οποία έχει καταδειχθεί ισχυρή κληρονομική προδιάθεση.
Η κλινική εικόνα στην ουσία είναι αυτή του οξέος υπερθυρεοειδισμού, ενώ οι επιπλοκές της νόσου είναι οι καρδιαγγειακές βλάβες και η τελική ανάπτυξη υποθυρεοειδισμού.
Η αντιμετώπιση της νόσου περιλαμβάνει:
- Αντιθυρεοειδικά φάρμακα
- Ολική ή υφολική θυρεοειδεκτομή
- Ραδιενεργό ιώδιο (131I)
Εξυπακούεται πως ο ενορχηστρωτής της διαχείρισης και αντιμετώπισης του ασθενούς είναι ο έμπειρος ενδοκρινολόγος, ο οποίος -σε συνεργασία με το χειρουργό- θα αποφασίσει για το αν και το πότε ενδείκνυται η χειρουργική επέμβαση.
